من خلق شدم که چون مهدی زهرا باشم
طی شد این عمرتو دانی به چه سان
هیچ و بس تند چونان باد دمان
همه تقصیرمن است این که خود ندانم
که نکردم فکری که تعمق ننمودم روزی ساعتی یا انی
که چه اسان می گزرد عمر گران؟
کو دکی رفت به بازی به فراغت به نشاط
فارغ از نیک وبد و مرگ وحیات
همه گفتند:کنون تا بچه هست بخنددشادان
که بعداز این گردش فرصت خندیدن نیست بایدش نالیدن
....
سپیده کاشانی
